Dumanı gören ses versin
Soykırımlar, katliamlar, cinayetler... Hayat zor, kötülük her yerde. 'Peki neden kimse sesini çıkarmıyor' dediğimiz noktada bir deney karşımıza çıkıyor: Dumanlı oda deneyi.
Bir sürü kötü şey oluyor ve herkes oturup izliyor. Peki neden?
Küresel ve yerel çapta hemen her kötü şeyin sıradanlaştığı şu dönemde bazen biri durum 'neden herkes susuyor' diye sorar.
Kötülüğe aşinalığın nedenini merak eden uzmanlar bir deneyle yanıt verdi.
Sorunun cevabı dumanlı oda deneyinde.
O DUMAN ODAYA GİRERSE..
Deney, 1960'lı yıllarda John Darnley ve Bibb Latane tarafından yapıldı.
İki öğretmen öğrencilerine bir araştırma için form dağıttı.
Öğrenciler formları doldururken araştırmanın startı verilmişti bile.
Tam o sırada duvardaki küçük hava deliğinden odaya dumanlar girmeye başladı.
Bu bir deneydi ancak dumanlar gerçek bir yangından geliyormuş gibi kuvvetli ve nefes almayı engeller nitelikteydi.
Deneyin ilk aşamasında öğrenciler dumanın kaynağını araştırmaya başladı,
koridora çıkarak diğer insanlara yangını haber verdi.
TEPKİSİZLİK BULAŞICIDIR
Deneyin ikinci aşamasında ise öğrenciler yalnız değildi. Yanında bu kez iki araştırmacı da vardı.
Deneyden haberdar olan araştırmacılar dumanı gördüklerinde bir girişimde bulunmadı.
Bu rahatlık ve sessizlik hali,
yanlarındaki araştırmacıların rahat tavırları öğrencilerin tutumunu da etkiledi ve dumanla ya da yangınla ilgili hiç kimseden herhangi bir çaba göstermediler. Öylece oturup izlediler.
DUMANI GÖREN SES ÇIKARSIN
Duman deneyinin bize gösterdiği şu:
İnsanların nasıl tepki vereceklerini bilemedikleri bir durumda etraftaki insanlara bakıyorlar.
Diğerlerinin seslerini çıkarmadığı ve sorumluluk almadığı anlarda onlar da sessiz kalıyorlar.
Özetle odaya duman dolarsa kapıyı açın ve ses çıkarın.
